III. Murad ile kim çıktı?

III. Murad (Osmanlı Türkçesi: مراد ثالث Murād-i sālis), divan edebiyatındaki mahlasıyla Muradi (4 Temmuz 1546, Manisa – 16 Ocak 1595, İstanbul), 12. Osmanlı padişahı ve 91. İslam halifesi. Saltanatı sırasında Osmanlı İmparatorluğu en geniş sınırlara ulaşmasına rağmen, saltanatı boyunca sefere gitmemiştir.

Safiye Sultan veya Melike Safiye Sultan (Osmanlıca: صفیه سلطان; y. 1550 - 10 Kasım 1605 veya Ocak 1619), Osmanlı padişahı III. Murad'ın eşi olarak Haseki Sultan ve III. Mehmed'in annesi olarak Valide Sultandır. Safiye, Kadınlar Saltanatı olarak bilinen dönemin önde gelen isimlerinden biriydi. Osmanlı İmparatorluğu'nda en az yedi padişahın saltanatı sırasında saray mensubu olarak yaşadı: Kanuni Sultan Süleyman, II. Selim, III. Murad, III. Mehmed, I. Ahmed, I. Mustafa ve II. Osman.

1574 yılında II. Selim'in ölümünden sonra III. Murad, Konstantiniyye'de yeni sultan olarak tahta geçti. Safiye Sultan da onunla birlikte Topkapı Sarayı'na taşındı. Saltanatın üzerinden bir yıl geçmeden Haseki Sultan unvanını aldı ve padişahın kız kardeşleri Şah Sultan, Gevherhan Sultan, Esmehan Sultan ve Fatma Sultan'dan daha yüksek bir rütbeye ulaştı. Murad’ın annesi Nurbanu Sultan, Safiye'nin oğlu üzerindeki etkisinden rahatsızdı ve onun yerine haremde başka bir cariyeyi öne çıkarmak istiyordu. Bu süreçte Safiye, 1577 ile 1580 yılları arasında Murad’ın kuzenlerinden Ayşe Hümaşah Sultan ile onun annesi Hümaşah Sultan'ın desteğiyle sarayda kayınvalidesi Nurbanu'ya karşı bir hizip oluşturdu. Safiye ile Nurbanu arasındaki güç mücadelesi, 1579'da güçlü Sadrazam Sokollu Mehmed Paşa'nın ölümüyle yeni bir boyut kazandı. Murad'ın içine kapanması ve karar alma süreçlerinden uzaklaşması, çevresindekilerin daha fazla güç kullanmasına yol açtı. Hükûmet üzerindeki etki alanı genişleyen bu hizipler arasındaki çekişme, 1580 yılında krize dönüştü ve Murad, Safiye'yi Eski Saray'a sürgüne gönderdi. Safiye Sultan, Nurbanu'nun ölümünden önce birkaç yıl boyunca burada kaldı. Ancak Murad, annesinin Aralık 1583'teki ölümünden bir süre sonra onu yanına geri getirdi.

Nurbanu Sultan'ın ölümünden sonra Safiye Sultan, haremdeki en güçlü kadın konumuna yükseldi. Bu konumla yetinmeyip devlet işlerine de müdahale etmeye başladı. Zamanla III. Murad'ın saltanatındaki en etkili figürlerden biri hâline geldi ve saray içindeki ittifak ağını daha geniş bir düzeyde örgütleyerek siyasi etkisini artırdı. 1595 yılında III. Murad'ın ölümü üzerine oğlu III. Mehmed tahta çıktı ve Safiye, Valide Sultan unvanını aldı ve saraydaki gücünü daha da pekiştirdi. Safiye Sultan yalnızca iç işlerle değil, dış politikayla da yakından ilgilendi. Özellikle İngiltere Kraliçesi I. Elizabeth başta olmak üzere çeşitli Avrupa hükümdarlarıyla mektuplaşarak diplomatik ilişkiler kurdu. Kayınvalidesi Nurbanu Sultan gibi o da Venedik yanlısı bir dış politika izledi. Ancak oğlu III. Mehmed'in saltanatının son yıllarında devlet işlerine müdahalesi, üç büyük isyana yol açtı; bu durum askerle halk arasında büyük hoşnutsuzluk yarattı. Buna rağmen, Mehmed'in ölümüne kadar hükûmet üzerindeki etkisini sürdürdü. 1603 yılında III. Mehmed'in ölümüyle torunu I. Ahmed tahta çıktı ve Safiye Sultan da 9 Ocak 1604'te Eski Saray'a gönderildi. Hayatının geri kalanını burada, siyasetten uzak ve saraya dönmeden geçirdi. Büyük olasılıkla 1619 yılında öldü ve eşi III. Murad'ın Ayasofya'daki türbesine defnedildi.

Murad III (Ottoman Turkish: مراد ثالث, romanized: Murād-i sālis; Turkish: III. Murad; 4 July 1546 – 16 January 1595) was the sultan of the Ottoman Empire from 1574 until his death in 1595. His rule saw battles with the Habsburgs and exhausting wars with the Safavids. The long-independent Morocco was for a time made a vassal of the empire but regained independence in 1582. His reign also saw the empire's expanding influence on the eastern coast of Africa. However, the empire was beset by increasing corruption and inflation from the New World which led to unrest among the Janissary and commoners. Relations with Elizabethan England were cemented during his reign, as both had a common enemy in the Spanish. He was also a great patron of the arts, commissioning the Siyer-i-Nebi and other illustrated manuscripts.